Mei 2024.
Ik ben eraan toe om mijn verhaal over mijn burn-out te delen. Een heel persoonlijk verhaal, maar juist ook voor heel veel mensen die hoogsensitief zijn denk ik heel erg herkenbaar.
Iets wat je heel vaak hoort de laatste tijd. Maar iets wat er niet bij hoort. En zeker niet normaal is. Een burn-out.
Waarom ben je als hsp-er gevoeliger voor een burn-out?
Even in het kort waardoor hoogsensitieve mensen gevoeliger zijn voor een burn-out
- Hoogsensitieve mensen zijn vaak perfectionistisch. Ze hebben oog voor detail en vinden kwaliteit belangrijk. Alles moet in orde zijn. Netjes zijn en in hun ogen perfect.
- Ze zijn vaak heel zorgzaam en betrokken bij de mensen om hun heen. Ze zorgen graag voor andere mensen. Bieden een luisterend oor waar ze kunnen. Door altijd voor een ander te zorgen, vergeten ze vaak voor zichzelf te zorgen.
- Ze voelen vaak de emoties van de mensen in hun omgeving aan. Onbewust kunnen ze dit dan overnemen. Spanning, verdriet, angst, boosheid, voelen van de ander.
- Je onzeker voelen is iets waar veel hooggevoelige mensen last van hebben. Ze gaan daardoor snel over hun eigen grenzen, of laten over hun eigen grenzen heen gaan. Vinden nee zeggen heel lastig.
En dan nu mijn verhaal
Alle bovenstaande punten gaan over mij.
Ik ben een perfectionist. Ik wil altijd alles netjes doen en goed is niet goed genoeg. Het kan altijd beter.
Ik ben altijd voor andere mensen aan het zorgen. Ik ben er altijd voor iedereen als dit nodig is. Maar ik vergeet tijd voor mezelf te nemen, ik vergeet te ontspannen en ik vergeet dat ik ook voor mezelf mag zorgen.
Als een van mijn vriendinnen of gezinsleden dan niet lekker in zijn of haar vel zit dan voel ik dit gelijk aan. En dan wil ik het liefst alle zorgen voor ze uit handen nemen. En voel ik ook hun stress, spanning of verdriet.
Nee zeggen, dat kan ik niet. Als iemand iets vraagt, ga ik net zo lang puzzelen in mijn agenda tot ik ja kan zeggen. Want nee kan en wil ik niet zeggen. Ga ik hierdoor over mijn grenzen, Ja heel regelmatig. Gaan andere over mijn grenzen. Jazeker. Omdat ik ze niet aangeef.
Oktober 2023. Ik was moe. Heel erg moe.
Ik was moe. Heel erg moe. De herfstvakantie stond voor de deur en ik besloot dat ik er een paar dagen tussenuit wilde. Alleen. Zonder vriendinnen, zonder gezin. Gewoon alleen weg. Dat leek me heerlijk. Een boek mee, een huisje dicht bij het strand en verder niks. Even bijtanken zei ik tegen iedereen, en vooral tegen mezelf.
Dus ik boekte een huisje voor 2 nachten. En daar ging ik. Nadat ik alles thuis had geregeld natuurlijk. Want anders kon ik niet rustig weg.
Dat rustig weg lukte sowieso niet. Want mijn lijf zat vol spanning. Er waren allerlei stemmetjes in mijn hoofd actief. Of het wel een goed idee was dat ik alleen weg ging, of dat ik niet toch iemand mee zou vragen, of ik de weg wel zou vinden en of ik wel 2 dagen alleen kon zijn.
De eerste dag ging goed. Ik wandelde over het strand. Een van mijn favoriete plekken om te zijn. Ik kwam tot rust. Mijn hoofd voelde wat meer leeg en ik genoot van de omgeving.
Ik las mijn boek en keek serie. Ik genoot van de rust en voelde me wel oke.
Tot het avond werd en ik naar bed ging. Toen ging mijn hoofd weer aan. Allerlei gedachtes waren aan het vechten om voorrang in mijn hoofd en ik sliep die nacht niet goed.
De volgende dag probeerde ik weer tot rust te komen, maar ik voelde alleen maar meer onrust. In mijn hoofd en in mijn lijf. Tot ineens uit het niets, zo leek het voor mij, de tranen kwamen. En die stopte niet meer.
Ik stortte in.
Uren was ik aan het huilen. Mijn lijf wilde niks meer. Lopen lukte niet, slapen lukte niet, eten lukte niet. Er ontstond een soort paniek gevoel. Ik belde een vriendin en deed mijn verhaal. Nou ja, ik probeerde te vertellen wat er aan de hand was. Maar ik wist zelf amper wat er aan de hand was.
Wat ik voelde op dat moment was dat ik naar huis wilde. Ik wilde niet meer alleen in dat huisje zitten. Ik wilde niet meer in mijn boek lezen of op het strand lopen. Ik wilde naar huis.
Maar dat kon niet. Mijn lichaam was niet in staat om een uur naar huis te rijden op een veilige manier. Dus mijn vriendin heeft me erdoorheen gepraat door de telefoon en later via de app. Ik ben al mijn spullen gaan inpakken. Ik ben vroeg naar bed gegaan, waar ik niet kon slapen en zodra het de volgende ochtend licht was buiten ben ik naar huis gereden.
Onderweg kwamen de gedachtes en de tranen weer. Maar ik stopte ze weg. Tot ik thuis was. Daar kwamen ze opnieuw. En ik voelde me zo moe.
Ook dat gevoel zette ik uit. Ik deed net of er niks gebeurd was. Ging mijn jongste zoon ophalen bij zijn logeeradres en ging weer zorgen. Voor mijn gezin, maar vooral niet voor mezelf. Want als ik voor andere zorg hoef ik niet te voelen wat er bij mezelf allemaal gebeurt.
Tot ik 2 dagen later ’s nachts helemaal niet meer kon slapen. Toen dacht ik dit is niet goed. Er moet iets gebeuren. Ik kan dit niet weg blijven stoppen. Ik kan hier niet voor weg blijven lopen. Zoals ik al jaren deed. Ik heb hulp nodig.
Ik belde een coach waar ik nog dezelfde week terecht kon.
Ik mocht bij haar op intakegesprek komen. Ik wist niet waar ik moest beginnen met mijn verhaal. Maar gelukkig stelde zij de juiste vragen en stond er een doos met tissues op tafel. Want ook nu kwamen de tranen.
Na een fijn gesprek trokken we samen de conclusie dat ik niet langer op de manier kon leven zoals ik nu deed. Want ik zat midden in een burn-out. Mijn lichaam gaf duidelijk aan dat het tijd was om voor mezelf te gaan zorgen, dat het tijd was om mijn week en mijn dagen anders in te richten, en dat het tijd was om mijn grenzen aan te geven en vooral mijn eigen grenzen te gaan ontdekken. Luisteren naar mijn lichaam.
Dat werd gelijk de grootste uitdaging. Luisteren en voelen. Ik wist zelf niet meer goed wie ik was. Wat ik voelde, wat mijn grenzen waren, wat ik leuk vind om te doen en welke emoties ik voelde.
In kleine stapjes ben ik hier samen met mijn coach aan gaan werken.
En nu een half jaar later zit ik nog volop in het herstel proces.
Want ik kon moeilijk accepteren dat de burn-out over mij ging. Dat mijn lichaam aangaf dat het genoeg was. Dat mijn lichaam aangaf dat ik voor mezelf mocht zorgen. De eerste 3 maanden deed ik mijn best wel, maar gebeurde er weinig en had ik ook soms het idee dat ik naar het leven van iemand anders zat te kijken en dat het niet over mij ging.
Tot mijn coach zei dat het wel over mij ging. Elke week herhaalde ze dat, tot ik ging accepteren dat het inderdaad mijn burn-out is, mijn herstel proces en mijn leven wat ik ander wil inrichten, zodat ik wel voor mezelf ga zorgen en mezelf op nummer 1 zet.
Maar het gaat inmiddels wat beter. In kleine stapjes ga ik de berg weer op. Zie ik zelf verbetering en ga ik ervoor om hieruit te komen.
Ik ben er nog lang niet. Maar elk klein stapje is er 1.
De reden dat ik mijn verhaal deel is, omdat ik weet dat er veel hooggevoelige moeders tegen een burn-out of overspanning aan zitten of er midden in zitten. Ik wil mijn verhaal delen om andere moeders inzicht te geven. En misschien een burn-out te voorkomen.
Ik was eraan toe om mijn verhaal te delen. En er zullen in de toekomst meerdere blogs online komen waarin ik vertel hoe het gaat met mijn herstel.
Heb je na het lezen van dit blog vragen of wil je reageren. Voel je vrij om dat te doen.
Wil je mij volgen in mijn persoonlijke leven, neem dan een kijkje op mijn instagramaccount.
Andere persoonlijke blogs lees je hier.